Vanuit Otama Beach Paradise

Hallo luitjes, hier weer een verslag en meteen op internet.
Vandaag zijn we aangekomen in Otama Beach Paradise; echt geweldig. En ik zal proberen hier een foto van te plaatsen. Het is een woonhuis dat door de eigenaren aan vakantiegangers zoals wij, beschikbaar wordt gesteld.

Eerst nog even een minder prettige melding. Mijn moeder is maandag in het ziekenhuis opgenomen na een val l,5 week eerder, die waarschijnlijk is veroorzaakt door een TIA/herseninfarct. Door de supergoeie ondersteuning van vrienden kunnen wij onze vakantie blijven voortzetten.

Dan volgt hieronder het verslag van de afgelopen 2 dagen.
Vanuit Mahanga Beach hebben we een flinke autorit via Opotiki naar Lake Rotoiti gemaakt. We zijn over weg nr. 2 gereden en vervolgens weg nr. 30. De beschrijving was vanuit Rotorua naar weg 30, maar wij kwamen vanaf de andere kant. En ja, hoor we konden de aangeduide privé weg niet vinden.
Dus wij doorgereden naar de T-kruising met weg nr. 33 (waar ook het vliegveld van Rotorua aan ligt) en gelukkig konden we de weg toen wel vinden. Vanaf de weg was het een grindweg waar je ruim 10 minuten op reed voordat je bij de accommodatie was. Het was een B&B met een geweldig uitzicht.

Woensdag 10 november hebben we een wandeling gemaakt en 12 bomen geplant. Deze trip hadden we al geregeld bij onze reis. We moesten vroeg op en om 8 uur gingen we op weg richting Rerewhakaaitu (waar halen ze die namen vandaan!?). Aldaar na een bakje koffie overgestapt in een busje van Te Urewera Treks en een uurtje rijden naar het Te Urewera National Park waar we een wandeling van 2 uur hebben gemaakt. Vervolgens zijn we naar een watervalletje gereden waar de lunch voor ons werd bereid. We waren met z’n 2tjes en 2 gidsen. Mooier kun je het niet hebben, toch? Bij de lunch hadden we gezelschap van 4 paarden die daar gezellig aan het grazen waren. Na de lunch op pad naar het deel waar wij de bomen hebben geplant. Na afloop kregen we daar een certificaat van en per mail zullen we de coördinaten krijgen zodat we voor altijd weten waar onze bomen staan. Het weer is de hele dag schitterend geweest.
Op weg naar ‘huis’ zijn we eerst in Rotorua neergestreken op een terrasje met een biertje en later nog even een hapje gegeten.
We kwamen vermoeid maar voldaan in onze accommodatie.

Donderdag 11 november hebben we op ons gemakkie ontbeten. Vervolgens op pad naar Rotorua om daar het museum te bezoeken.
Nadat we de auto hadden geparkeerd liepen we langs een gedenkteken en daar werd de 92e verjaardag van de herdenking van het einde van de 1e wereldoorlog herdacht. Compleet met de burgemeester van Rotorua, een priester, en nog een aantal andere bobo’s waarvan we niet meer weten wie het precies waren. We kregen ook een programma en een nep-bloemetje dat we later bij het monument konden neerleggen. Aldus gedaan. Na afloop kwam de speaker nog even aan ons vragen waar we vandaan kwamen en werden we uitgenodigd een kopje thee te komen drinken; hebben we niet gedaan, vreemd nietwaar?

Na afloop naar het museum waar we een interessante film gezien hebben over de vulkaanuitbarsting in 1886 compleet met trillende banken zodat je kunt ervaren hoe een uitbarsting / aardbeving aanvoelt. Rotorua ligt binnen de krater van die vulkaan. In de buurt zijn veel hete bronnen en het riekt er erg naar zwavel.
Heel vervelend, maar het weer zat weer mee en wederom konden we op een terrasje onze late lunch gebruiken.
Daarna zijn we naar Hell’s Gate gereden. Dat is de enige toeristische hete bron die beheerd wordt door Maori’s. We hebben daar eerst een uur rondgewandeld tussen hete modderbronnen, kokend water, stoomgaten etc. door. Sommige bronnen hebben een temperatuur van boven de 100 graden en een diepte van meer dan 10 meter. Moet je niet je teen in stoppen, want die is gelijk gaar!

Na de wandeling hebben wij 20 minuten in de zon in een modderbad geweekt om vervolgens na een douche nog in een hete bron van 38 graden na te garen. Jan heeft ook nog een tijdje in een bron van 40 graden gezeten; dat was mij te warm. Het was een bijzondere ervaring. De zwavellucht zit nog in onze badkleding maar dat slijt er vanzelf wel weer uit. En zo niet, dan jammer.

Vervolgens naar huis en kennis gemaakt met de net gearriveerde gasten Heidi en Klaus Morgenstern uit Bremen. Het werd een gezellige avond waarbij duits, engels en soms een pietsie nederlands werd gekletst. Het bleek dat zij in hetzelfde overnachtingsadres in Portobello hebben gezeten. It’s a small world, nichtwahr!?
En zij zullen morgen 20 minuten hier vandaan hun overnachting hebben. Wellicht komen we elkaar morgen weer tegen.

Vanmorgen om 10 uur vertrokken en na wederom een mooie tocht hier in de in het begin omschreven accommodatie aangekomen.

Toedeloe en tot het volgende verslag.